بزرگنمايي:

پیام ویژه - بایدن استقامت نظامی روسیه را دست کم گرفت و شرط بندی کرد که اوکراینی ها آن را شکست خواهند داد ، همانطور که افغان ها با کمک ایالات متحده، اتحاد جماهیر شوروی را شکست دادند.اما برای مسکو، با توجه به تاریخ مشترک و نزدیکی جغرافیایی، اوکراین بسیار مهم تر و استراتژیک تر از افغانستان است

به گزارش جماران مروان بیشارا، تحلیل‌گر ارشد الجزیره در گزارشی درباره جنگ اوکراین و اشتباهات جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده نوشت: از زمان تهاجم همه جانبه روسیه به اوکراین در سال گذشته، در مورد اشتباهات محاسباتی ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، صحبت های زیادی شده است. در اکتبر گذشته، من در مورد غرور ولادیمیر پوتین نوشتم که باعث شد او توانایی های نظامی روسیه را دست بالا بگیرد، ظرفیت اوکراین برای مقاومت را دست کم بگیرد و درباره اتحاد اعضای ناتو و عزم استراتژیک آمریکا دچار اشتباه محاسباتی شود. اما رئیس جمهور روسیه تنها کسی نیست که قضاوت بدی درباره پیامدهای ویرانگر جنگ اوکراین و فراتر از آن دارد. از آنجایی که جنگ بدون پایانی پیش می‌رود، مهم است که به محاسبات نادرست جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده و متحدان غربی‌اش در اوکراین نیز رسیدگی شود.
جو بایدن از همان ابتدا ابعاد اخلاقی بسیاری به جنگ اوکراین داد و درگیری در اوکراین را به عنوان یک درگیری جهانی بین دموکراسی و خودکامگی، بین احترام به قوانین بین المللی و حاکمیت ملی مطرح کرد. با این حال، او از رهبران جهان درخواست کرد که به این جنگ صلیبی بپیوندند در حالی که جنگ‌های غیرقانونی خود آمریکا را نادیده گرفت. او قدرت ناسیونالیسم روسیه را دست کم گرفت و ترس مسکو از گسترش ناتو به سمت مرزهایش را به عنوان بهانه های بی اساس برای امپریالیسم روسیه رد کرد. در ماه‌های منتهی به جنگ، بایدن تلاش‌ها برای اجرای توافق‌نامه‌های مینسک را که در سال‌های 2014 و 2015 برای پایان دادن به درگیری در منطقه دونباس امضا شد، جدی نگرفت. این توافق‌نامه‌ها قرار بود راه را برای ایجاد دو منطقه خودمختار روسیه در شرق اوکراین و جلوگیری از گسترش مداخله روسیه در این کشور باز کنند.
این توافقنامه توسط اوکراین و روسیه هر دو امضا شد اما فرانسه و آلمان، که به انعقاد و اصلاح این قراردادها کمک کردند، نتوانستند به اندازه کافی برای اجرای آنها تلاش کنند. علیرغم اینکه قدرت های اروپایی چیزهای زیادی برای از دست دادن در جنگ ویرانگر اروپا داشتند، برای جلوگیری از تشدید تنش کم کاری کردند.
بایدن همچنین استقامت نظامی روسیه را دست کم گرفت و شرط بندی کرد که اوکراینی ها آن را شکست خواهند داد ، همانطور که افغان ها با کمک ایالات متحده، اتحاد جماهیر شوروی را شکست دادند. اما برای مسکو، با توجه به تاریخ مشترک و نزدیکی جغرافیایی، اوکراین بسیار مهم تر و استراتژیک تر از افغانستان است. از دیدگاه پوتین، اوکراین برای امنیت ملی روسیه و بقای رژیم او حیاتی است. واضح است که او ترجیح می دهد که آن را نابود کند تا اینکه ببیند به یک اتحاد غربی بپیوندد.
در سال اول جنگ، عقب‌نشینی‌های روسیه از چند منطقه، عزم و استقامت اوکراین را نشان داد. اما امسال موج جنگ شروع به تغییر کرد. همانطور که سقوط باخموت پس از ماه‌ها نبرد نشان داد، روسیه برای پیروزی همچنان مقاوم و مصمم است.
بایدن همچنین ظرفیت اوکراین برای جنگ را بیش از حد برآورد کرده است. این را نباید با شجاعت و استواری اشتباه گرفت، که اوکراینی ها به وفور از خود نشان دادند و به آنها اجازه داد تا در سال گذشته یک ضد حمله موفق را آغاز کنند.
اما این جنگ تاکنون در خاک اوکراین پیش رفته و به قدرت بیشتر روسیه اجازه می دهد تا بر ارتش کوچکتر اوکراین غلبه و اقتصاد این کشور را نابود کند. البته اتفاق های سال جاری آمریکا و متحدانش را از دو برابر کردن کمک ها به اوکراین منصرف نکرده است. در 19 ماه مه، نشست کشورهای G7 به رهبری ایالات متحده در هیروشیما وعده داد که "تعهد خود را برای ارائه حمایت های مالی، بشردوستانه، نظامی و دیپلماتیک مورد نیاز اوکراین تا زمانی که جنگ طول بکشد" ادامه بدهد.
این نشانه دیگری است که نشان می دهد ایالات متحده و متحدانش در "باتلاق این ماموریت" گرفتار شده اند. آنچه با ارسال مهمات به اوکراین آغاز شد، به تامین توپخانه و تانک های آمریکایی و آلمانی، سیستم های دفاعی پاتریوت و پهپادها گسترش یافت که به اوکراین اجازه می دهد نبرد را در خاک روسیه پیش ببرد.
اخیرا، ایالات متحده با انتقال جت های جنگنده F-16 به اوکراین برای به چالش کشیدن برتری هوایی روسیه موافقت کرده است. مسکو هشدار داده است که ارائه این هواپیما به کی‌یف منجر به تشدید تنش خطرناک خواهد شد، در حالی که کارشناسان نیز سودمندی فوری آن برای ارتش اوکراین بدون کمک خارجی را زیر سوال برده اند.
از نظر ظاهری، هر پیروزی در آینده در میدان نبرد ممکن است یک پیروزی بی‌سابقه باشد که البته هزینه‌های آن بسیار بیشتر از دستاوردهایش باشد. اگر حمله متقابل اوکراینی به نحوی موفق شود که یک پیروزی چشمگیر را از آرواره‌های شکست بیرون بکشد، این می‌تواند روسیه را به استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در پاسخ سوق دهد و در اوکراین و بقیه اروپا ویرانی به بار آورد.
حتی اگر مسکو به استقرار تسلیحات هسته‌ای تاکتیکی متوسل شود که قدرت انفجاری کمتری دارند و برای استفاده در میدان نبرد علیه پایگاه‌ها و نیروهای دشمن در نظر گرفته شده‌اند، نمی‌توان پیامد چنین اقدامی برای امنیت و صلح اروپا را نادیده گرفت.
برخی در دولت ایالات متحده، تهدیدهای روسیه مبنی بر انتقام جویانه هسته ای را چیزی جز بلوف برای جلوگیری از مداخله بیشتر غرب نمی دانند. امیدوارم حق با آنها باشد اما به نظر من اشتباه می کنند.
از سال 2000، کرملین آستانه استفاده از تسلیحات هسته‌ای را کاهش داده و اعلام کرده است که ممکن است این سلاح‌ها نه تنها در صورت تهدید موجودیت کشور، بلکه برای دفع تهاجم مسلحانه در صورتی که تمام ابزارهای دیگر برای حل یک بحران، خسته و ناکارآمد شده باشند، مورد استفاده قرار گیرند.
در نهایت، همانطور که پوتین وحدت غرب در حمایت از اوکراین را دست کم گرفت، بایدن نیز بی تفاوتی بقیه جهان را نسبت به آنچه یک درگیری طولانی اروپایی که مشکل اروپا است، محسوب خواهد شد دست کم گرفت. از آنجایی که سایر نقاط جهان به تجارت با روسیه ادامه می دهند، تحریم های غرب نتوانسته محاسبات مسکو را تغییر دهد.
در مجموع، هم روسیه و هم غرب نتوانسته اند دیپلماسی را به همان اندازه هدفمند و سرسختانه دنبال کنند که جنگ را دنبال کرده اند. هر دو طرف در حال تعمیق بحران هستند، ترس از نابودی هسته‌ای را دامن می‌زنند و درگیری را به عنوان یک موقعیت «برنده یا بمیر» در نظر می‌گیرند. با توجه به اختلافات آشتی ناپذیر روسیه و غرب، جنگ به احتمال زیاد حداقل نه در آینده قابل پیش بینی به توافق صلح ختم نمی شود،.
در نهایت، این درگیری ممکن است به بن بست و توقف طولانی مدت خصومت ها برسد، شبیه به آتش بس 70 ساله بین کره شمالی و کره جنوبی. در همین حال، در حالی که جنگ تلفات خود را بر امنیت و ثبات روسیه و غرب وارد می کند، چین بدون آسیب و با نارضایتی ایالات متحده در حال پیشرفت است.