چاپ

پیام ویژه - اعتماد /متن پیش رو در کیهان منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
محدثه کاظمی
از کودکی در ذهن‌مان شعری حک شد که «شبا که ما می‌خوابیم، آقا پلیس بیدار» به این معنا که پلیس با آن لباس مخصوص و پر ابهتش، امنیت را ایجاد می‌کند و بهترین پناه است، اما چند سالی است که پلیس با گسترده کردن نام خود، در نگاه مردم دچار تغییر معنا شده است. پلیس محافظ جان، این‌بار پناه نیست و باید از او گریخت! پلیسی که سرمایه اجتماعی کشور محسوب می‌شد و در کنار سرمایه انسانی و مالی یکی از سرمایه‌های اساسی برای پیشبرد کشور و توسعه لازم و ضروری بود، امروز نقش خود را به ترس گره زده و دچار نوعی خشونت رفتاری و گفتاری شده است، در واقع شخصیتی شده است که در مناسبات خود، کردارش را بر محور عمل و تاثیر زورمندی شکل می‌دهد و با خشونت گفتاری که هدف اصلی آن کنترل ذهنیت و القای ذهنیت خود است، اعتماد به نفس را زائل می‌کند و این‌چنین یکی از ارکان سرمایه‌ای کشور مخدوش شده است. در مرگ رومیناها و... که زمان زیادی هم از آن حوادث نمی‌گذرد، هدف را جامعه پدرسالار ایران قرار دادیم و از آن بسیار نوشتیم اما در مساله امروز مهسا امینی، هدف به سمت پلیسی با نام گشت ارشاد نشانه می‌رود. پلیسی که ماموریت محول شده‌اش با وظایف و مسوولیت تعریف شده جهانی پلیس مرتبط نیست. ارشاد و هدایت! سپردن تشخیص اینکه چه کسی نیازمند توجیه و آموزش است، به سلیقه شخصی نیروی انسانی احتمالا غیرمتخصص آغاز اشتباه نیست، مشکل اصلی شروع فرآیند با بعد سلبی ماجرا و انداختن تمام بار به دوش پلیس است. به نظر اگر می‌خواهیم هر بار علامت تعجب جلوی آموزش و توجیه ثبت نشود و آموزش به معنای واقعی کلمه باشد باید کار ریشه‌ای و ایجابی انجام داد، نه صرفا تمرکز بر سلب باشد آن هم با قوه قهریه و پلیس که کار و تخصصش چیز دیگری است و تمرکزش باید جمع کردن ناامنی فزاینده کف خیابان باشد نه گشت ارشاد! نتیجه اصرار بر این مسیر غلط به شکستن حرمت پلیس و اتوریته آن ختم خواهد شد که خودش ضدامنیت است.
اگر جدی‌تر و عمیق‌تر فکر و اقدام نکنیم به یک دور باطل می‌رسیم، موج ماجرای مهسا امینی امروز و فردا فروکش می‌کند، همه این بحث‌ها خاموش می‌شود تا خطای بعدی که قریب‌الوقوع است و این وسط فقط سرمایه اجتماعی کشور فرسوده شده است و بی‌اعتمادی که نسبت به پلیس بیش از پیش ریشه خواهد کرد!