پیام ویژه - به گفته آژانس‌های سازمان ملل که در غزه فعالیت می‌کنند، عملاً هیچ گاز یا سوخت دیگری در غزه باقی نمانده است، بنابراین برخی از مردم در حال ساخت اجاق‌های موقتی سفالی یا فلزی برای پخت و پز هستند. هیزم و زغال سنگ نیز تا حد زیادی تمام شده است، بنابراین خانواده ها درها، کرکره ها و قاب پنجره ها، مقوا و چمن ها را می سوزانند. برخی به دلیل نبود آتش، پیاز و بادمجان خام می خورند. نامزی می گوید: «ما به عصر حجر برگشتیم.»

به گزارش جماران ، چهار خبرنگار نیویورک تایمز ساعاتی پس از توقف موقت جنگ در غزه در گزارشی میدانی از وضعیت این شهر محصور و جنگ زده گزارش داده اند:
پیاز و بادمجان خام به جای غذا

زندگی در غزه محاصره شده حول یک مبارزه روزانه برای یافتن غذا و آب می چرخد. بدون سوخت یا زغال سنگ، خانواده ها در و پنجره ها را می سوزانند تا آنچه را که می توانند بر روی آتش آن بپزند.
نامزی 23 ساله، هر روز یک مسئولیت دارد: برای خانواده اش آب بیابد. او می‌گوید که ده‌ها تن از اعضای خانواده‌اش با هم در یک آپارتمان دو خوابه در رفح، شهری در جنوب غزه در نزدیکی مرز این سرزمین با مصر، پناه گرفته‌اند. مسن ترین آنها، مادربزرگش، 68 سال دارد. کوچکترین آنها، پسر عمویش، 6 ماهه است.
این مرد میانسال به نیویورک تایمز می گوید که ساعت 4 صبح از خواب بیدار می شود و ساعت ها منتظر آب در یک پمپ بنزین شلوغ می ایستد. گاهی برای حفظ نوبتی که گرفته باید دعوا کند و گاهی که نوبتش می رسد چیزی باقی نمانده است.
به گفته آژانس‌های سازمان ملل که در غزه فعالیت می‌کنند، عملاً هیچ گاز یا سوخت دیگری در غزه باقی نمانده است، بنابراین برخی از مردم در حال ساخت اجاق‌های موقتی سفالی یا فلزی برای پخت و پز هستند. هیزم و زغال سنگ نیز تا حد زیادی تمام شده است، بنابراین خانواده ها درها، کرکره ها و قاب پنجره ها، مقوا و چمن ها را می سوزانند. برخی به دلیل نبود آتش، پیاز و بادمجان خام می خورند. نامزی می گوید: «ما به عصر حجر برگشتیم.»
اسرائیل در پاسخ به حمله 7 اکتبر به سرزمین های اشغالی توسط حماس، حضر غزه را شدت بیشتری بخشید و تقریباً تمام آب، غذا، برق و سوخت بیش از دو میلیون فلسطینی ساکن نوار غزه را قطع کرد.
آتش بس کوتاه و موقت ، اولین آتش بس از زمان آغاز جنگ هفت هفته پیش، از روز جمعه آغاز شد و به عنوان بخشی از توافق تبادل اسرا بین اسرائیل و حماس، ده ها کامیون حامل آب و سایر کمک های بشردوستانه حیاتی وارد غزه شدند. با این حال این کمک ها بسیار کمتر از چیزی است که تا قبل از جنگ وارد غزه شدند.
آب معدنی برای 4 درصد از جمعیت غزه

بر اساس گزارش برنامه جهانی غذای سازمان ملل، آب معدنی که در قالب کاروان های کمک رسانی به منطقه غزه منتقل می شود، تنها برای 4 درصد از جمعیت کافی بوده است. مقداری آب شیرین شده هنوز در جنوب توزیع می شود، اما به گفته سازمان ملل در شمال، هیچ منبع آب آشامیدنی باقی نمانده است. افرادی که نمی توانند به آب معدنی کمیاب و آب شیرین شده دسترسی داشته باشند، به آب شور چاه ها متکی هستند که سازمان ملل گفته این آب برای نوشیدن سالم نیست.
گرسنگی گسترده در غزه

به گفته سازمان ملل، آرد نیز رو به اتمام است و اکثر کارخانه های گندم بمباران شده اند. برنامه جهانی غذا گفت که آژانس های بشردوستانه موفق شده اند از 7 اکتبر به حدود یک چهارم جمعیت نان، کنسرو ماهی تن و خرما برسانند، اما توزیع آن به دلیل جنگ و محاصره با مشکل مواجه شده است. برخی از کشاورزان حیوانات خود را سلاخی می کنند و معیشت آینده خود را با بقا در این روزها معامله می کنند. برنامه جهانی غذا هشدار داده است که تنها 10 درصد از غذای مورد نیاز غزه از زمان آغاز جنگ وارد این سرزمین شده و این امر باعث ایجاد «شکاف عظیم غذایی و گرسنگی گسترده» شده است. سخنگوی برنامه جهانی غذا در این ماه گفت: آرد گندم، محصولات لبنی، پنیر، تخم مرغ و آب معدنی به طور کامل در بازار ناپدید شده اند.
سقوط سیستم بهداشتی در غزه

فروپاشی سیستم فاضلاب و آواره شدن حدود 1.7 میلیون ساکن غزه که به اردوگاه‌ها سرازیر شده‌اند یا در خانه‌های اقوام جمع شده‌اند، باعث بحران بهداشتی و بیماری‌هایی شده است که سازمان بهداشت جهانی هشدار می‌دهد که می‌تواند وضعیت را از آنچه هست هم وخیم تر سازد. اسهال، گال و شپش جمعیت را درگیر کرده و به ویژه کودکان کوچکتر را به شدت مبتلا کرده است.
زنده ماندن ، نهایت آرزوی یک جوان ساکن غزه

مغازه ها خالی هستند بانک ها تعطیل شده اند و برق هم قطع است. یکی از جوانان ساکن غزه به نیویورک تایمز می گوید یک ماه قبل از جنگ از کالج در رشته مهندسی کامپیوتر فارغ التحصیل شده است. او رویای زندگی در کانادا به عنوان فیلمبردار را در سر می پروراند و تازه شروع به تولید محتوا کرده بود. شبکه های اجتماعی او قبل از هفت اکتبر ، مرد جوانی را با لبخندی درخشان در هنگام فارغ التحصیلی نشان می دهد که در میان دوستان و خانواده است. پست های او بدون قید و شرط، مملو از نقل قول های قرآنی و تاکید بر نگاه مثبت به زندگی و عشق و دوستی بود. حالا همه آن رویاها جای خود را به تلاش برای زنده ماندن داده اند. او می گوید : حالا به این فکر می کنم که چه کنم تا زمان بیشتری زنده بمانم. اگر قبلاً آرزوها و امیدهایی به آینده‌ای خوب و تحقق رویاهایی که در کودکی داشتم، داشتم، اکنون بیشترین آرزوی من این است که بتوانم غذا بخورم، آب بنوشم و بخوابم.
بالاترین نرخ فقر و بیکاری در جهان

قبل از شروع جنگ، غزه به مدت 16 سال توسط اسرائیل و مصر محاصره شده بود. سخنگوی برنامه جهانی غذا گفت: «حتی قبل از 7 اکتبر، 70 درصد از مردم غزه به کمک های بشردوستانه به شکلی متکی بودند. این منطقه دارای بالاترین نرخ فقر و بیکاری در جهان بود.
به گفته سازمان ملل متحد، اکثریت قریب به اتفاق مغازه ها در حال حاضر بسته یا خالی هستند و مردم بیشتر به خرید و فروش کالاها به صورت غیررسمی مشغول هستند. با قطع برق و بسته شدن بیشتر بانک ها، تعداد معدودی که دارای بودجه هستند نمی توانند به پول خود دسترسی داشته باشند.
بازگشت به خانه با دستان خالی و چشم تر
در ماه مه، لوجین البرنو، 35 ساله، همسرش و چهار فرزندشان - بین 1 و 14 سال - از سودان گریختند. آنها می دانستند که بازگشت به وطن پس از 13 سال رفاه و ثبات نسبی در سودان سخت خواهد بود. اما آنها پول نقد و خانواده در غزه داشتند، بنابراین تصور کردند که وضعیت بهتری در غزه در انتظارشان خواهد بود. آنها به سرعت در آپارتمانی در شهر غزه ساکن شدند. سپس، در 7 اکتبر، ساعاتی پس از حمله حماس به سرزمین های اشغالی، از ارتش اسرائیل با خانواده او تماس گرفتند تا ساختمان خود را تخلیه کنند، زیرا قرار بود در یکی از اولین حملات هوایی جنگ مورد اصابت قرار گیرد. آنها به شهر جنوبی خان یونس گریختند و با خانواده بزرگ خود در آپارتمان کوچکی که هنوز در حال ساخت بود، پناه گرفتند. مادر این خانواده می گوید: هر روز پیاده می‌روم و برای بچه‌هایم دنبال غذا می‌گردم، اما چیزی پیدا نمی‌کنم. من در تمام راه برگشت به خانه گریه می کنم.
اما پشتکار او و پول نقدی که هنوز دارد گهگاه نتیجه می دهد. اخیراً موفق شده دو بسته پوشک را برای جمیل، نوزادش، تهیه کند. او همچنین توانست از یک خانواده دیگر هم برای فرزندانش پتو تهیه کند چرا که آنها در معرض سرماخوردگی قرار داشتند.
ابراهیم، 43 ساله، به همراه فرزندانش در یک مدرسه تحت مدیریت سازمان ملل در اردوگاه نصیرات در مرکز غزه پناه گرفته است. او به نیویورک تایمز می گوید: حمام‌های اینجا خیلی بد هستند. همه آنها مسدود شده اند زیرا ما اصلا آب نداریم.
مردان و پسران، از جمله دو پسر نوجوان او، نزدیک توالت می خوابند، زنان در کلاس دیگری که یک طبقه بالاتر است. او می گوید : بوی نامطبوع ما را می کشد.
کوچ اجباری
هنگامی که خواهر و برادرش از شمال غزه گریختند، احمد خالد گفت که او در آنجا ماند تا از مادرش که قادر به راه رفتن نیست، نگهداری کند. ارتش رژیم اسرائیل به ساکنان غزه هشدار داده بود که به جنوب بروند، اما او گفت که مادرش برای حرکت بسیار ناتوان بود و او نمی توانست مادر خود را تنها بگذارد. علاوه بر این هیچ کجا از نظر احمد امن نبود. هنگامی که گلوله‌ها و بمب‌های اسرائیلی در نزدیکی آنها فرود آمدند، او، مادر، همسر و سه دخترش به همراه هزاران آواره دیگر به یک مجتمع آموزشی سازمان ملل در شهر بیت لاهیا منتقل شدند. او به نیویورک تایمز می گوید که خانواده اش به آب تمیز دسترسی ندارند و تنها مغازه ای که در آن اطراف باز است هیچ چیزی برای فروش ندارد : من یا پیاده روی می‌کنم یا با دوچرخه به مغازه می‌روم، نمی‌دانم زنده برمی‌گردم یا نه. اینجا همه بچه ها مریض هستند و بسیاری از آنها اسهال دارند.