بزرگنمايي:

پیام ویژه - تابناک /متن پیش رو در تابناک منتشر شده و بازنشر آن در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
روابط عمومی کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در اطلاعیه‌ای اعلام کرد: آقای دکتر اسماعیل هنیه، رئیس دفتر سیاسی حماس و یکی از محافظان وی در اثر اصابت قرار گرفتن محل اقامت آنان در تهران به شهادت رسیدند.
در خصوص این موضوع، خبرنگار تابناک گفت‌وگویی با پروفسور «پل پیلار» استاد دانشگاه جورج تاون آمریکا انجام داده که در ادامه می آید.
*متعاقب ترور اسماعیل هنیه در ایران، آیت الله خامنه ای اعلام کرد که این ترور در حریم ایران انجام شده و ایران پاسخ خواهد داد. از سوی دیگر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اعلام کرده که واکنش به این ترور از سوی جبهه مقاومت به شمول ایران خواهد بود. ارزیابی شما از نوع واکنش ایران چیست؟
تصمیم گیرندگان ایرانی هنگام انتخاب نحوه واکنش، چندین ملاحظات متناقض را در نظر خواهند گرفت. حمله موشکی و پهپادی به اسرائیل که انتقام حمله قبلی اسرائیل به مقر ایران در دمشق بود، ممکن است ایده‌ای از تفکر رهبری ارائه دهد. این یک نوع انتقام‌جویی بزرگ و بسیار قابل مشاهده بود، اما به گونه‌ای طراحی شده بود که آسیب واقعی حداقل باشد و احتمال واکنش متقابل اسرائیل نیز کوچک باشد. انتقام ایران از اقدام اخیر اسرائیل ممکن است به همان شکل [وعده صادق] نباشد، به ویژه با توجه به اینکه قربانی خودش یک ایرانی نبود. اما همچنان جستجو برای نوعی اقدام وجود خواهد داشت که در عین تلاش برای محدود کردن شانس تشدید بیشتر، پیامی واضح ارسال کند.
*اسرائیل مسئولیت این حمله را بر عهده نگرفته است. به نظر می رسد با واکنش ایران، اسرائیل نیز واکنشی نشان دهد. چرا که مسئولیت اولین را بر عهده نگرفته و واکنش ایران را حمله به خود ارزیابی خواهد کرد. به نظر شما اسرائیل به واکنش احتمالی ایران واکنش نشان خواهد داد؟
این به رویه استاندارد برای اسرائیل تبدیل شده است که با انتقام دیگران به گونه ای رفتار کند که گویی حمله ای غیرقابل تحریک باشد تا پاسخی به اقدامات اسرائیل. بله، اسراییل به هر کاری که ایران در قبال این ترور انجام دهد به روشی قاطعانه پاسخ خواهد داد.
*اسماعیل هنیه در داخل خاک ایران ترور شد. برخی معتقد هستند این موضوع نشان می دهد که نتانیاهو خواستار کشاندن ایران به جنگی منطقه ای است. ارزیابی شما چیست؟
احتمالا حضور هنیه در ایران بیشتر به عنوان یک هدف فرصت تلقی می شد. اسرائیل می خواست او را بکشد اما در زمانی که او در قطر بود این کار را نکرد زیرا اسرائیل در تلاش است روابط خود را با کشورهای عربی خلیج فارس بهبود بخشد. اما اگرچه اسرائیل نشانه هایی از تمایل به اجتناب از یک جنگ مستقیم و همه جانبه با ایران را نشان می دهد، من معتقدم نتانیاهو خوشحال خواهد شد که ایالات متحده را به جنگ با ایران بکشاند.
*مساله مهم در حال حاضر این است که اگر ایران واکنش نشان دهد، اسرائیل نیز واکنشی احتمالا خواهد داشت. آیا این مارپیچ مانند حملات ماه آوریل در همین حد قطع خواهد شد یا تداوم خواهد داشت؟
نمی توان پیش بینی کرد که چنین وضعیتی چه زمانی از کنترل خارج می شود. تنها چیزی که می توانیم بگوییم این است که خطر این اتفاق در حال حاضر بیشتر از قبل است.
*آمریکا اعلام کرده از این ترور بی اطلاع بوده است. اگر ایران و اسرائیل وارد جنگ شوند، آیا آمریکا از اسرائیل حمایت خواهد کرد؟
سیاست در آمریکا به گونه ای است که ایالات متحده از اسرائیل به همان روشی حمایت خواهد کرد که اسرائیل در غزه انجام می دهد - با ادامه ارسال سلاح و ادامه وتو در شورای امنیت سازمان ملل.

«پل پیلار» یکی از سردبیران نشریه نشنال اینترست و عضو ارشد مرکز تحقیقات امنیتی دانشگاه جورج تاون و نیز مرکز سیاست‌های امنیتی ژنو است. وی در سال 2005 پس از 28 سال فعالیت در جامعه اطلاعاتی ایالات متحده از سازمان اطلاعات مرکزی (DCI) بازنشسته شد و پس از آن به عنوان استاد مهمان در برنامه مطالعات امنیتی در دانشگاه جورج تاون حضور یافت.
مناصب ارشد دولتی پیلار، شامل افسر اطلاعات ملی خاورنزدیک و آسیای جنوبی، رئیس واحدهای تحلیلی در CIA در حوزه‌های خاورنزدیک، خلیج فارس و آسیای جنوبی، معاون رئیس مرکز ضد تروریستی DCI و دستیار اجرایی مدیر اطلاعات مرکزی بوده است. پروفسور پیلار همچنین در شورای اطلاعات ملی به عنوان یکی از اعضای اصلی گروه تحلیلی آن فعالیت می‌کرد. وی کهنه‌سرباز جنگ ویتنام و افسر بازنشسته ارتش ایالات متحده نیز هست.
پل پپلار دارای مدرک افتخاری از کالج دارتموث، لیسانس فلسفه از دانشگاه آکسفورد و کارشناسی ارشد و دکترا از دانشگاه پرینستون است. کتاب های پل پیلار عبارتند از: «مذاکره برای صلح: خاتمه جنگ بعنوان یک روند چانه‌زنی (1983)»؛ «تروریسم و سیاست خارجی ایالات متحده (2001)»؛ «اطلاعات و سیاست خارجی ایالات متحده: عراق، 11 سپتامبر و اصلاح اشتباهات (2011)» و «چرا آمریکا جهان را اشتباه می‌فهمد: تجربه ملی و ریشه‌های سوءبرداشت (2016)».