بزرگنمايي:

پیام ویژه - دیروز ارگان مطبوعاتی دولت با انتشار گزارشی ابعاد تازه‌ای از این پرونده را نمایان کرد و ریشه انتقاد از اژه‌ای و دهقان توسط جریان پایداری را ناشی از قطع شدن منابع مالی از نهاد‌های عمومی، صدور قریب‌الوقوع احکام پرونده چای دبش و سوم، فشار برای تغییر رویکرد نسبت به وفاق برآورد کرد.

با گذشت چند روز از ماجرای حمله اعضای جبهه پایداری به رییس عدلیه، آرام آرام قطعات پنهان پازل ریشه‌های این حملات علیه غلامحسین محسنی‌اژه‌ای و چرایی فریادهای برخی نمایندگان رادیکال در جای خود قرار می‌گیرند. 7بهمن ماه بود که 2عضو بلندپایه جبهه پایداری، در صحن علنی مجلس با ادعای مفاسد رخ داده در بنیاد مستضعفان 3پرونده اتهامی را علیه رییس عدلیه باز کردند. البته مانند بسیاری از پروژه‌های دیگر اعضای جبهه پایداری، یک تقسیم کار از قبل تعیین شده را میان خود برنامه‌ریزی کرده بودند.
مبتنی بر این نقشه راه، یکی از نمایندگان وظیفه انتقاد از رییس قوه قضاییه را عهده‌دار شد و شخص دیگری هم وارد عمل شد. مثلث انتقاد اما حول محور سه موضوع ادعایی قرار داشت؛ نخستین موضوع مرتبط با وجود فساد و رشوه در واگذاری هتل‌های زیرمجموعه بنیاد مستضعفان بود؛ پرونده دوم نبود شفافیت در روند واگذاری‌ها بود که فریاد یکی از نمایندگان را به آسمان بلند کرد و نهایتا اصل حضور اژه‌ای در نشست با مدیران بنیاد مستضعفان، ریشه‌های اصلی نقد از رییس دستگاه قضا را شکل می‌دادند. این نماینده، در نشست 7بهمن ماه مجلس فریاد می‌زد: «درحالی که مجلس فریاد می‌زند شبهه و فساد در واگذاری هتل‌های بنیاد مستضعفان وجود دارد ایشان (اژه‌ای) با حضور خود در مجموعه بنیاد مستضعفان نشان داد که ما باید عزم جدی برای مبارزه با فساد داشته باشیم.» انتقادات جبهه پایداری به دستگاه قضایی در شرایطی بود که قاضی‌القضات در نشست با مدیران بنیاد مستضعفان، رسما این درخواست را مطرح کرده بود که به شبهات و انتقادات مطرح شده در افکار عمومی پاسخ دهند! مطابق معمول صدا و سیما با اعطای تریبون یک‌طرفه به جبهه پایداری در آتش انتقادات دمید و بنیاد مستضعفان و دستگاه قضایی را سیبل حملات قرار داد.
پشت پرده انتقادات چیست؟
بلافاصله پس از طرح این انتقادات توسط جریان پایداری، این پرسش در افکار عمومی شکل گرفت که ریشه شکل‌گیری این انتقادات از رییس عدلیه چه مواردی است؟ آیا این نمایندگان تنها برای مقابله با فساد و در ستایش شفاف‌سازی است که این‌گونه فریاد وااسلاما و وامصیبتا سر داده‌اند یا اینکه در پشت پرده این انتقادات مسائل دیگری نهفته است؟ احمد جانجان که سایت‌ها و خبرگزاری‌های اصولگرا از او با عنوان کارشناس اقتصادی و اقتصاددان نام برده و مطالب او را منتشر می‌کنند با انتشار توییتی نسبت به این اظهارات اعضای جبهه پایداری واکنش نشان داد. او در این زمینه نوشت: «یک جریان سیاسی اخیرا همین موضوع (خروج بنیاد از هتلداری) را مورد هجمه و حمله قرار داده که در نگاه اول با ژست عدالتخواهانه و برخورد با رانت و فساد به موضوع واگذاری هتل‌ها به بخش خصوصی ورود کرده در‌حالی که این سر و صداها از جای دیگری آب می‌خورد!»
او در ادامه با طرح برخی پرسش‌ها از نماینده معترض می‌خواهد که در این زمینه‌های خاص شفاف‌سازی کند. از‌جمله اینکه «برادر آقای ... در یکی از بزرگ‌ترین هلدینگ‌های بنیاد مستضعفان چه سمتی داشت؟ اسناد این شرکت بعدها چگونه از اکانت‌های خارج از کشور سر درآورد؟ ماجرای درخواست برخی نمایندگان مجلس در دوره قبلی بنیاد برای دریافت کارت‌های هدیه و بسته‌های مناسبتی که با وانت بار می‌زدند، چیست و آیا ارتباطی به قطع شدن بذل و بخشش‌ها در دوره حسین دهقان دارد؟ آقای محسن منصوری در دور قبلی چه جایگاهی در بنیاد مستضعفان داشت و این روزها ارتباط او با بنیاد چگونه است؟ مراجعت متعدد نمایندگان به حسین دهقان برای انتصاب نزدیکان‌شان در بنیاد با چه پاسخی ازسوی رییس جدید مواجه شده است؟ آیا مراجعه آقای م.س و سفارش استخدام پسرش در بنیاد صحت دارد؟ آیا حقیقت دارد که در دوره قبل حقوق و مزایای یک رسانه خاص از محل کارت‌های هدیه بنیاد مستضعفان تامین می‌شد؟ این تنها بخشی از سوالات است که اگر جزییات آن فاش شود، مشخص می‌شود شریان مالی کدام جریان در تاریکخانه قطع شده که برخی صدای‌شان درآمده!»
جریان پایداری به دنبال چیست؟
دیروز ارگان مطبوعاتی دولت با انتشار گزارشی ابعاد تازه‌ای از این پرونده را نمایان کرد و ریشه انتقاد از اژه‌ای و دهقان توسط جریان پایداری را ناشی از قطع شدن منابع مالی از نهاد‌های عمومی، صدور قریب‌الوقوع احکام پرونده چای دبش و سوم، فشار برای تغییر رویکرد نسبت به وفاق برآورد کرد. روشن است پرونده چای دبش در دولتی شکل گرفته که اعضای جبهه پایداری در آن نقش و جایگاه ویژه‌ای داشتند. اینکه دستگاه قضایی به دقت و به دور از برخوردهای سیاسی و جناحی، ابعاد مختلف این پرونده را بررسی می‌کند، برای برخی جریانات خوشایند نیست، چراکه پای افرادی را به میانه این منازعه باز می‌کند که احتمالا ارتباطات خاصی با برخی جریانات سیاسی نزدیک به دولت قبل دارند. نکته مهم‌تر، نقش بی‌طرفانه‌ای است که دستگاه قضایی در جریان انتخابات 1403 ایفا کرد.
مجموعه این گزاره‌ها در کنار عوامل دیگر، جریان پایداری را در وضعیت خاصی قرار داده است. آنها که تمام قلمرو‌های قبلی در دست خود را به رقیب واگذار کرده‌اند، برای تداوم حیات خود چاره ندارند جز اینکه از طریق سر و صدا و حاشیه‌سازی توجه‌ها را به خود جلب کنند. این جریان ریشه اصلی انشقاق در جریان راست محسوب می‌شود. واقعیتی که هر چند ریشه‌های آن را می‌توان تا سال‌های ابتدایی دهه 90 و تکروی‌های محمود احمدی‌نژاد و جریان حامی او امتداد داد، اما پس از انتخابات چهاردهم ریاست‌جمهوری در سال 1403 ابعاد و زوایای وسیع‌تری پیدا کرد. ریشه‌های این تنازع هم به برداشت خاص جریان پایداری از مفهوم قدرت باز می‌گردد؛ جریانی که معتقد است، قدرت تنها در صورتی مشروع و سازنده خواهد بود که از مسیری که این جریان تعیین کرده، شکل بگیرد! این جریان برای تداوم حیات خود، همواره به دشمنی در مقابل نیاز دارد. به همین دلیل است که از یک طرف تلاش می‌کند جای پای خود را در نهادهای پرقدرت سیاسی حفظ کند و ازسوی دیگر با نقد روسای قوا مانند مسعود پزشکیان، غلامحسین محسنی‌اژه‌ای و قالیباف به‌زعم خود امکانی برای معامله در آینده برای خود درنظر بگیرد.