بزرگنمايي:

پیام ویژه - خراسان / « از «مفاتیح الحیات» تا حجاب » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم بهروز بیهقی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
این روزها لایحه عفاف و حجاب و نقش و میزان تاثیرگذاری هرکدام از قوای سه گانه در تدوین آن، اذهان و اخبار را به خود معطوف کرده است؛ لایحه ای که در مقام پاسخ به این پرسش خطیر است که در برابر کشف حجاب کنندگان، چگونه باید سد سدیدی پی افکند که رفتار خلاف شرع و قانونشان سودای گسترش در سر نپرورد و به رویه ای فراگیر بدل نشود؟ در این موضع، مجوز و مجال تشکیک نمی یابم که اجرای احکام دین در زمره نخستین کارکردهای یک حکومت سامان یافته براساس نصوص دینی است اما اگر به شیوه هوشمندانه اصولیان از اصطلاح «تنقیح محل نزاع» سخن به میان آورده و اهتمام بلیغ مصروف آن داشته باشیم که کشف حجاب کنندگان به رغم تعداد اندکشان بر کمیت خویش نیفزایند، آیا لایحه عفاف و حجاب را می توان به تنهایی، وافی به مقصود دانست؟ 
پاسخ به این نکته که درنگ وتاملی دو چندان در قیاس با تمهید راهکارهای سلبی و جزایی می طلبد، می تواند ما را به تدوین نظامواره ای رهنمون شود که مبانی و ساز و کارهای مقابله با مخاطرات نوین فراروی «سبک زندگی اسلامی» را در خویش نهفته دارد. به دیگر سخن، نباید به این تصور دل خوش داشت که توفیق در زدودن ناهنجاری کشف حجاب، آینده کشور را در مواجهه با موج های سهمگین‌تر علیه «سبک زندگی اسلامی» رویین تن می‌کند. راقم این سطور، لحاظ حداقل 2 نکته را در شکل دادن به راهبرد مذکور، مهم و بلکه ضروری می داند: 
خنثی سازی دوگانه اسلام یا جمهوری اسلامی 
در بحبوحه اعتراضات خیابانی سال گذشته، تلاش گسترده رسانه های معاند و افراد و جریان های هم پیمان آنها بر این نقطه متمرکز بود که اولا: گویا حجاب، مقوله ای ساخته و پرداخته نظام جمهوری اسلامی و به مثابه شعاری سیاسی است و ثانیا: به تبع فروکاستن حجاب در کالبد یک شعار سیاسی صرف، می توان در صورت بروز هرگونه نارضایتی از نظام سیاسی، گریبان حجاب را گرفت و با کشف حجاب، شعار سیاسی متقابلی را به سمع و نظر حاکمیت رساند. در صورت توفیق نامبارک چنین رویکردی، نه تنها حجاب بلکه سایر زوایای «سبک زندگی اسلامی» دستخوش اقبال و ادبارهایی می شوند که در نوسانات سیاسی، اقتصادی و ... نقاب از چهره برخواهند کشید.
دقیقا با ملاحظه این زمین بازی مکارانه است که باید بر خاستگاه قرآنی حجاب تاکید اکید ورزید و با ادله جهان بینی اسلامی به ادعای نقض آزادی بانوان در انتخاب پوشش، جواب جامع و درخور داد و «پیوست معرفتی» حجاب را بر کرسی قبول نشاند. اسلام پژوهان در این رویارویی نظری که بر آن آثار اجتماعی مترتب می شود، قرار نیست دست از دامان نظام سیاسی بشویند بلکه باید توفیق محتمل در اجرای احکام اسلام را از افتخارات این نظام سیاسی و رهبران اسلام شناس آن برشمارند. ممکن است خواننده گرامی نکته سنجانه بپرسد که با یقین به خاستگاه قرآنی حجاب، آیا منصوصات دینی بر الزام به رعایت حجاب توسط حکومت نیز، دلالت دارند؟ 
صادقانه باید گفت که مفتوح بودن باب اجتهاد یکی از شاخصه های ممتاز فقه شیعه و اتخاذ رای و نظری بر خلاف قول مشهور فقهای عظام، امری کاملا ممکن است.اما صلاحیت و اهلیت دستیابی به مرتبه ای در اجتهاد که مجوز مخالفت ورزیدن با آرای عموم فقیهان باشد، یک امر تخصصی کامل عیار است که نمی توان حتی نزدیک شدن امثال مسیح یا یهودای علی نژاد به آن را تصور کرد.
نهضت بازگشت به منابع اصیل دین 
متکلمان مسلمان بر این قول، اتفاق نظر دارند که قرآن کریم خصلتی فرازمانی و فرامکانی دارد. با این حال، اشتغالات زندگی روزمره این بهانه را در کف اکثریت جامعه اسلامی نهاده که حداکثر به تلاوت کلام خداوند و نه فهم و تدبر در آن بسنده کنند. مزاحی تلخ است اگر در جامعه ای، تفسیر و فهم وحی الهی مهجور افتد و آن گاه از اجرا نشدن برخی احکام اسلامی مانند حجاب، آزردگی خاطر مستولی شود. 
همچنین است اگر بین عموم مردم با تدبر در نهج البلاغه و صحیفه سجادیه فراق افتد. کدام جوان را می شناسید که نیایش های عارفانه سید ساجدین، بند بند دلش را نلرزاند و او را سرسپرده خاندان عصمت و طهارت نکند؟ 
خوشبختانه در روزگار ما، اثری مانند «مفاتیح الحیات» چنان اقبال بلندی داشت که بتواند پیر و جوان را در جذبه ناب آموزه های اهل بیت(ع) مستغرق کند. 
این تجربه کامیاب به وضوح عیان می کند که خریداران «سبک زندگی اسلامی» پرشمارند و اگر متخلق شدن به «اخلاق اسلامی» که ستون فقرات «سبک زندگی اسلامی» است، آرام آرام بسط و گسترش یابد، به طور طبیعی زمینه را برای فراگیری تام و تمام حجاب که خود یکی از ضلع های کثیرالاضلاع «سبک زندگی اسلامی» است، مهیاتر از همیشه خواهد کرد.