پیام ویژه - در یکی از نشانه های ترسناک از منزوی شدن زنان و دختران در افغانستان، تنها 22 درصد از زنان مصاحبه شده گزارش داده اند که حداقل هفته ای یک بار با زنان خارج از خانواده خود ملاقات می کنند و اکثریت آنها بدتر شدن روابط با سایر اعضای خانواده و جامعه را گزارش کرده اند. محدودیت ها برای زنان منجر به افزایش ازدواج کودکان، افزایش تعداد کودکان کار و افزایش مشکلات سلامت روان برای زنان و دختران شده است.

به گزارش جماران، هشدار درباره وضعیت سلامت روانی دختران و زنان در افغانستان هر روز از یک تریبون تازه بین المللی شنیده می شود. پولیتیکو در گزارشی در این باره می نویسد: رئیس آژانس سازمان ملل متحد برای ترویج برابری جنسیتی می گوید که سازمان ملل باید از دولت هایی حمایت کند که به دنبال اعلام قانونی تشدید سرکوب توسط حاکمان طالبان افغانستان علیه زنان و دختران با عنوان "آپارتاید جنسیتی" هستند.
زندانی در تاریکی بدون آینده
سیما باهوس، مدیر اجرایی بخش زنان سازمان ملل، در جلسه ای که روز سه شنبه در شورای امنیت سازمان ملل متحد داشت گفت : بیش از 50 فرمان وحشتناک طالبان با شدت بیشتری از جمله توسط اعضای مرد خانواده اجرا می شود. این امر باعث تشدید بحران های مربوط به سلامت روان و افکار در زنان شده به گونه ای که فکر کردن به خودکشی در میان زنان جوان و دختران به شدت افزایش یافته است. بسیاری از این زنان و دختران به دلیل مشکلات روحی و روانی قادر به تصمیم گیری های ساده در محیط خانه و خانواده هم نیستند. زنان و دختران افغان به ما می گویند که آنها زندانیانی هستند که در تاریکی زندگی می کنند و بدون امید و آینده در خانه های خود زندانی شده اند.

طبق قوانین بین المللی، آپارتاید به عنوان یک سیستم تفکیک نژادی قانونی تعریف شده که از آفریقای جنوبی سرچشمه می گیرد. اما اجماع فزاینده در میان کارشناسان، مقامات و فعالان بین‌المللی می‌گوید که آپارتاید می‌تواند در مورد جنسیت در مواردی مانند افغانستان که زنان و دختران با تبعیض سیستماتیک روبرو هستند نیز اعمال شود.
باهوس خطاب به اعضای دائم و غیردائم شورای امنیت سازمان ملل متحد گفت: «ما از شما می‌خواهیم که از یک فرآیند بین‌دولتی برای تدوین صریح موارد آپارتاید جنسیتی در حقوق بین‌الملل حمایت کامل کنید. در حال حاضر هیچ قانون بین المللی موجودی وجود ندارد که به «ستم جنسی علیه بخش قابل توجهی از جامعه و تحت حمایت دولت حاکم در کشورها» رسیدگی کند. حمله سیستمی و برنامه ریزی شده طالبان به حقوق زنان باید در هنجارهای جهانی ما نامگذاری، تعریف و منع شود تا بتوانیم پاسخ مناسبی به این ظلم بدهیم.»
مقاومت طالبان در برابر به رسمیت شناختن زنان
طالبان در آگوست 2021 در هفته های پایانی خروج نیروهای ایالات متحده و ناتو از افغانستان پس از 20 سال جنگ ، قدرت را به دست گرفتند. طالبان طبق رویه حکومت قبلی خود بر افغانستان از سال 1996 تا 2001 ، این بار نیز به تدریج تفسیر خشن خود از قوانین اسلامی یا شریعت را مجدداً تحمیل کردند و دختران را از مکتب فراتر از صنف ششم و زنان را از تقریباً همه مشاغل، فضاهای عمومی، ورزشگاه ها و اخیراً کار در سالن های زیبایی محروم کردند.
نشست شورای امنیت درباره آخرین گزارش آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل متحد در مورد افغانستان در آخرین روز نشست سالانه رهبران جهان در مجمع عمومی سازمان ملل متحد با 193 عضو برگزار شد.
تاکنون هیچ کشوری طالبان را به رسمیت نشناخته و کمیته اعتبارنامه مجمع عمومی نیز حاکمیت این گروه بر افغانستان را رسمی نمی داند. مهم ترین دلیل این برخورد با طالبان نیز در درجه اول نوع رفتار آنها با زنان و دختران و در درجه دوم عدم تشکیل دولت فراگیر در افغانستان است. برهمین اساس امسال نیز مانند دو سال گذشته، نماینده ای از طالبان در مجمع عمومی سازمان ملل متحد حضور نداشت.
وقتی همه به خودکشی فکر می کنند
بخش زنان سازمان ملل متحد با همکاری یوناما و دفتر بین المللی مهاجرت سازمان ملل در سال گذشته با بیش از 500 زن افغان حاضر در افغانستان مصاحبه کرده است. در میان پاسخ های آنها چند پاسخ قابل توجه و ارزیابی است:
46 درصد فکر می کنند که طالبان تحت هیچ شرایطی نباید به رسمیت شناخته شوند. 50 درصد فکر می کنند که طالبان تنها زمانی باید به رسمیت شناخته شود که حقوق زنان و دختران را برای تحصیل، اشتغال و مشارکت در دولت به آنها بازگردانند. زنان مصاحبه شونده گفتند که کاهش چشمگیر نفوذ آنها بر تصمیم گیری، نه فقط در سطح ملی یا استانی، بلکه در جوامع و خانه هایشان، ناشی از افزایش فقر، کاهش مشارکت مالی زنان در مسائل مالی خانواده و تحمیل «هنجارهای» پدرسالارانه توسط طالبان است. براساس این گزارش در یکی از نشانه های ترسناک از منزوی شدن زنان و دختران در افغانستان، تنها 22 درصد از زنان مصاحبه شده گزارش داده اند که حداقل هفته ای یک بار با زنان خارج از خانواده خود ملاقات می کنند و اکثریت آنها بدتر شدن روابط با سایر اعضای خانواده و جامعه را گزارش کرده اند. محدودیت ها برای زنان منجر به افزایش ازدواج کودکان، افزایش تعداد کودکان کار و افزایش مشکلات سلامت روان برای زنان و دختران شده است. براساس این گزارش، از آنجایی که درصد زنان شاغل همچنان کاهش می‌یابد، 90 درصد از زنان جوان پاسخ‌دهنده گفته اند که وضعیت سلامت روانی بد یا بسیار بدی را تجربه و دائما به خودکشی می کنند.
قندهار؛ مرکز صدور فرمان محدودسازی زنان
فرستاده ویژه سازمان ملل متحد برای افغانستان و رئیس یوناما، از سفر اخیر گروهی از علمای اسلامی از کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی به افغانستان برای گفت و گو با طالبان با تمرکز بر آموزش دختران، حقوق زنان و نیاز به حکومت فراگیر استقبال کرد. به گفته او علمای اسلامی به طالبان تاکید کردند که این الزامات "یکپارچه برای حکومت اسلامی در سراسر جهان است.

از نماینده سازمان ملل پرسیده شد که آیا هر گونه تغییر در سیاست های تندرو طالبان در مورد زنان و عملکرد دولت تا زمانی که رهبر آن، ملا هیبت الله آخوندزاده، تصمیمات نهایی را اتخاذ کند، امکان پذیر است؟ او در پاسخ گفت: تصمیم های اصلی را او می گیرد. من از یکی از اعضای کابینه شنیدم که بیش از 90 درصد اعضای حاضر در حکومت طالبان از حق تحصیل برای زنان و دختران حمایت می کنند اما به محض اینکه چنین دیدگاه هایی به شهر جنوبی قندهار، جایی که آخوندزاده در آن مستقر است، می رسند، با مخالفت او روبرو می شود.