پیام ویژه - خراسان / «13آبان تمام نشدنی!» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم غلامرضا بنی اسدی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
روز ها ماجراها دارند. حرف ها دارند که ماجرا ها را شرح می دهد. هزار سال هم که بگذرد باز آن حرف ها هست به ویژه وقتی خون واقع شده باشد. 13آبان هم از جمله همین روز هاست. پر ماجرا و همواره حدیث. آن را هر جور بنویسیم و هرجور بخوانند، نوک پیکان به سمت آمریکاست. چون تفنگ آمریکا به سمت قلب ما به تکرار ماشه خورده است. مکانیسم ماشه که با اراده آمریکا اما به دست تروئیکای اروپایی فعال شد، آخرین برگ این کتاب خاطرات تلخ است، برگ های پر شماری دارد که گاه به خون، نقش گرفته است. آخرین خونباران را در جنگ 12 روزه، تجربه کردیم. پس حکایت 13 آبان را باید در شرح همه روزهای تقویم نوشت. پرداختن به این روز خاص، هم به‌سان رسم الخط باید تحریر شود تا بدانیم آمریکا با آزادی ما مخالف است. با استقلال ما مشکل دارد. با عزت ما ناسازگار است. هسته ای بهانه است و به جرئت می توان گفت برای آنان اصلِ ایران نشانه است. ملت ایران هدف است. مگر نه این که وقتی به قول خودشان به" جمهوری اسلامی" حمله می کنند، موشک ها در "ایران" فرود می آید و ترکش هایش قلبِ" ایرانی" را می درد. به مفهوم که نمی شود حمله کرد! عجیب است اگر کسی دروغ شان را راست بپندارد و باورش شود که آمریکا نه با ایران که با جمهوری اسلامی مشکل دارد. هواپیمای مسافربری که روی خلیج فارس زدند، ایرانی بودند. آنچه در 13 آبان 1343 با تبعید امام خمینی اتفاق افتاد، هم کشیدن ترمز آزادی خواهی ایرانیان بود. در 13 آبان 1357 که تفنگ ها رسما به میدان آمدند و آتش به پا کردند و خون ریختند باز دانش آموزان ایرانی را به خاک افکند. معلوم است که این همه جنایت، جوانان را چنان به غیرت می آورد که به کانون توطئه بزنند و لانه جاسوسی را به هم بریزند.
در 13 آبانِ 1358 که آمریکا سعی می کند انگشت اشاره را به سوی ما بگیرد باز چهار انگشت به سمت خود اوست. آن ماجرا هم واکنش طبیعی یک ملت بود در برابر ضرباتی که به تکرار دریافت می کرد. آنان را که بعد از 46 سال، نقش عاقل به خود می گیرند باید همین امروز، در برابر یک آزمون ساده قرار داد. حواله یک سیلی به صورت شان؛ آیا دست را برای دفاع بالا نمی آورد؟ قطعا چنین می شود مگر این که آن دست فلج باشد. ما اما فلج نبودیم. اقدام دانشجویان به مثابه همان دست بود که برای دفاع بالا آمد. آن اقدام هم دفاعی بود. دفاع از انقلابی که می دیدند از آن سفارتخانه به ریشه هایش شلیک می شود. دفاع از تمامیت ارضی ایران که از هر سو برای پاره، پاره کردنش برخاسته بودند و خاستگاه جملگی هم به یک جا برمی گشت. بله، 13 آبان را هر جور بنویسیم، علامت سئوال ها به سوی آمریکا برمی گردد. هنوز هم بسیاری از علامت سوال ها بی جواب مانده است. هرچه از سوی آمریکا آمده است حتی اگر نسیم بوده، طعم زهر و زخم تیغ داشته است. به همین خاطر است که نه فقط 13 آبان که هرروز دیگر را هم بخوانیم باز بغض ما نسبت به استکبار و اذناب گونه گونه اش بیشتر می شود.