پیام ویژه - اعتماد / «زندانیان عقیدتی و سیاسی و وفاق پس از جنگ!» عنوان یادداشت روز در روزنامه اعتماد به قلم ابراهیم امینی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
ازجمله موارد مورد تأکید سران مملکت اعم از سران قوا، سران نظامی و امنیتی و همچنین عقلای جناح‌های مختلف درون حاکمیت پس از جنگ 12 روزه و در شرایطی که کشور کماکان در حال حفظ آرایش نظامی خود برای مقابله با خطرات احتمالی پیش رو هست، صحبت از حفظ وفاق، همدلی و اتحادی است که زیر سایه جنگ به وجود آمد. در دوران جنگ 12 روزه، مردمان ما فارغ از مواضع سیاسی خود و فارغ از اینکه ذیل عنوان موافق یا مخالف نظام مستقر قرار می‌گیرند، یک‌صدا و واحد از تمامیت ارضی کشور از نام نامی «ایران» دفاع کردند و وحدتی ستودنی و تاریخی را از خود نشان دادند. شاید بتوان مخالفت قاطع زندانیان سیاسی با جنگ‌افروزی نتانیاهو و حمایت آنان از ایران را در روزهای جنگ 12 روزه، نمادی زیبا و تاریخی از دفاع همه‌جانبه ایرانیان از تمامیت کشور در برابر دشمن متجاوز دانست. از سوی دیگر، همچنان که مسوولان قوه قضاییه نیز بارها بیان داشته‌اند، در زمان حمله رژیم اسراییل به زندان اوین، در حالی که بسیاری از زندانیان امکان فرار از زندان را داشتند و چه بسا در آن روز کسی تصور نمی‌کرد کمتر از 24 ساعت دیگر جنگ به اتمام برسد و طبیعتا در صورت تداوم جنگ امکان یافتن زندانیان فراری به حداقل می‌رسید، اما زندانیانی که امکان کمک به دیگران داشتند، ماندند و کمک به مجروحان ازجمله مقامات و نگهبانان زندان را بر فرار ترجیح دادند. از سویی نباید از یاد برد که جنگ 12 روزه، هنوز تمام نشده. آنچه تمام شده، تبادل آتش میان طرفین درگیری است. تلاش‌های بی‌وقفه دیپلماتیک طرفین و تهیه تدارکات لازم برای حمله یا دفاع بعدی در جریان است. بیم فعال‌سازی مکانیزم ماشه و بازگشت تحریم‌های حداکثری بین‌المللی وجود دارد، تنش آبی بخش گسترده‌ای از کشور را در بر گرفته و چه بسا بخش مهمی از پایتخت را در هفته‌های پیش رو با بی‌آبی‌های طولانی روبه‌رو سازد، فعالیت اقتصادی هنوز حتی به شرایط قبل از جنگ برنگشته و اخبار خوشی از وضعیت تعدیل نیرو در بنگاه‌های اقتصادی به گوش نمی‌رسد. قطعی آب و برق، فعالیت شهرک‌های صنعتی و بنگاه‌های تولیدی را با اختلال جدی مواجه ساخته است و مقامات نظامی و امنیتی خطر جنگ را هنوز آنچنان دور نمی‌پندارند.
در چنین شرایطی، بی‌گمان تصور و خواست گروه عمده‌ای از مردم این است که از میراث گرانبهای وحدت و همدلی ایجاد شده در زمانه جنگ 12 روزه و روزهای پس از آن، آنچنان که حتی در عزاداری ایام محرم نیز شاهد بودیم، به نیکی پاسداری شود. لذا در چنین شرایطی نیاز به وحدت، انسجام و همدلی و از همه مهم‌تر، کاشتن بذر امید و ساختن آینده روشن برای فردای ایرانمان و گذر از این روزهای سخت و دشوار بالاترین و بحق‌ترین خواسته ممکن است، سخن از آزادی بی‌قید و شرط زندانیان سیاسی و رفع کامل حصر محصورین چه بسا در قالب عفو عمومی، نه‌‌تنها خواسته‌ای گزاف نیست، بلکه به نظر در شرایط موجود، خواسته‌ای حداقلی و معقول‌ترین حرکت ممکنی است که تحقق آن از سوی زمامداران انتظار می‌رود. در شرایط فعلی، آزادی زندانیان سیاسی نه تنها پیام‌آور وحدت و همدلی، بلکه نویدبخش ورود به عصر جدیدی از تحول در نظام حکمرانی است که آزادی عقیده و بیان هر ایران دوست مشفقی، ولو دارای زاویه فکری و تفاوت در نگاه با حاکمیت در آن محترم و پذیرفته شده است. نباید از یاد برد که بخش قابل توجهی از وضع ناخوشایندی که در حوزه ناترازی انرژی و کمبود آب و مصائب تأمین آن، قطعی گسترده برق و هدررفت بالای انرژی و منابع در زمان تولید و عرضه انرژی کشور با آن روبه‌رو هستیم، ناشی از بی‌مهری‌ها و تنگ‌نظری‌هایی است که برخی از جوانان نخبه و اندیشمند ما را از عرصه تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری خارج ساخته و چه بسا در موارد بسیاری باعث خروج این نخبگان از کشور و مهاجرت به دیگر کشورها شده است. در نتیجه به نظر می‌رسد حتی عبور از بحران‌های حوزه انرژی و پیدا کردن راه‌حلی برای آن نیز بدون تغییر نگاه در حوزه‌هایی نظیر آزادی بیان و آزادی پس از بیان، حذف گزینش‌ها برای اشتغال در دوایر دولتی و تصدی مناصب اداری و اجرایی و همچنین از سر راه برداشتن نگاه‌های تنگ‌نظرانه به حوزه حجاب که منجر به خروج بخش قابل توجهی از زنان و دختران متخصص از امکان مشارکت در ساخت و آبادانی کشور شده، میسر نخواهد شد. لذا نظر به آنچه بیان شد، صحبت از آزادی زندانیان سیاسی، صرفا منتج به خروج این زندانیان از بندهای زندان نخواهد شد، بلکه گشودن مسیر جدیدی است که مشارکت حداکثری شهروندان متخصص فارغ از عقاید سیاسی و اجتماعی ایشان در ساخت ایرانی آباد و متحد و شکست‌ناپذیر را رقم خواهد زد. باشد که کاسبان تحریم و جنگ و دلسردسازان مردم، بیندیشند و این بار، مانع تحقق چنین اقدام مبارکی نشوند.